هدف

ارزیابی کارآیی رفتار درمانی شناختی بی‎خوابی (CBT-I) در مقایسه با فارماکوتری در بی‎خوابی مزمن در جمعیت روسیه می‎باشد.

مواد و روش‎ها: آزمایش مقطعی در 42 بیمار با بی‎خوابی مزمن با سنین 80-29 سال انجام گرفت که دو دوره درمان با استفاده از زوپیکلون و روش آموزشی با عناصر CBT-I دریافت کردند. ارقام بیماران آزمایش‎های سونوگرافی به عمل آمد. کارآیی درمان با استفاده از شاخص شدت بی‎خوابی، پرسشنامه شاخص کیفیت خواب پیتسبورک، اعتقادات دارای اختلال در مورد قیاس خواب، شاخص بهداشت خواب و مقیاس افسردگی بک ارزیابی شد. کارآیی روش‎های درمان دارویی و غیردارویی در بی‎خوابی قابل مقایسه بوده است. شاخص شدت بی‎خوابی پس از CBT-I حدود 6/3 در مقایسه با کاهش 9/4 پس از مصرف زوپیکلون کاهش یافت. پس از دو هفته نتایج درمان پس از مصرف CBT ادامه یافته و امتیازات به  در پایان تزریق زوپیکلون افزایش یافت. CBT-I با کاهش قابل توجه در مقادیر مقیاس افسردگی بک، شاخص بهداشت و سلامت خواب و اعتقادات دارای اختلال در مورد مقیاس خواب ادامه یافت. بیماران پاسخ‎دهنده به CBT-I جوان بودند. طوری که سن جوانی را می‎توان به عنوان پیش‎بینی مؤثر بودن CBT-I در نظر گرفت.

نتیجه‎گیری: درمان بی‎خوابی مزمن با استفاده از CBT به عنوان فارماکوتراپی موثر بوده و مصرف آن با پیشرفت در وضعیت و حالات احساسی همراه بوده و تاثیرات آن طولانی می‎شود.

مقدمه

بی‎خوابی مزمن به عنوان اختلال خواب رایج در نظر گرفته می‎شود که کیفیت زندگی بیماران پاسخ دهنده  به درمان را کاهش داده و با بیماری‎های خواب جدی ارتباط دارد.

شیوع بیماری بی‎خوابی مزمن حداقل 6 درصد است که با دیابت ملیتوس قابل مقایسه است. تمام پزشکان نظر شفافی در مورد درمان بی‎خوابی ندارند که باعث درمان نادرست براساس تجویز بنزودیازپین می‎شود. ضررهای اقتصادی به علت بی‎خوابی حاصل ظرفیت کاری کاهش یافته می‎باشد. افراد اغلب به علت ضعف جسمانی غیبت کرده و کارآیی سه برابر کمتر از افراد سالم دارند.

بی‎خوابی مزمن با مدت کوتاه خواب نوکتورنال جدا از کیفیت ضعیف زندگی با افزایش ریسک بیماری‎های قلبی و عروقی و متابولیکی ارتباط دارد. این ممکن است به علت افزایش آسیب سیستم عصبی سمپاتیک، ریتم شبانه‎روزی بدن، فعالیت بیش از اندازه سیستم رفین- آنژیوتنسین- آلدوسترون باشد.

عوامل هیپنوتیک داروهای انتخابی هنگام مزمن بودن بی‎خوابی نمی‎باشند. سوابق طولانی اختلال، پیشرفت عوامل حفظ کننده بی‎خوابی و مقاومت به درمان دارویی باعث رجوع به درمان‎های قدیمی و تجویز داروهای ضدافسردگی می‎شود.