بیماری پارکینسون (PD) دومین بیماری شایع آسیب‎پذیر عصبی در بین سالخوردگان می‎باشد که از نظر کلینیکی با برادی کینزیای لرزش، تعادل ناهنجار و هیپرمیوتونی مشخص می‎شود. مکانیسم پاتوژنیک PD ناشناخته می‎باشد. مطالعات مختلف رابطه قطعی بین خانواده ویتامین‎ها و PD یافته‎اند. ویژگی‎های آنتی اکسیدانی ویتامین‎ها و کارکردهای بیولوژیکی تنظیم بیان ژن برای درمان PD مفید می‎باشد. شواهد نشان می‎دهند که مکمل مناسب ویتامین‎های مختلف وقوع PD را در جمعیت کلی کاهش داده و علائم بالینی بیماران با PD را بهبود می‎بخشد ولی ایمنی مکمل‎های ویتامین باید بررسی شود. مکمل‎های ویتامین ممکن است درمان موثری برای PD باشند. در این مقاله به همبستگی‎های بیولوژیکی بین ویتامین‎ها و PD و مکانیسم‎های پاتوفیزیولوژیکی می‎پردازیم و پتانسیل درمان ویتامین‎ها را برای PD بررسی می‎کنیم.

1- مقدمه

بیماری پارکینسون (PD) دومین بیماری شایع پس از آلزایمر می‎باشد. PD با رعشه یا لرزش، هیپرمیوتونی، ناپایداری حالت بدن و برادی کنیزیا مشخص می‎شود. این بیماران علائم غیرحرکتی مثل کاهش شناخت، اختلالات شنوایی، اختلالات خواب، علائم اتونومیک را نشان می‎دهند و این علائم غیرحرکتی قبل از شروع علائم حرکتی اتفاق می‎افتد. PD به کیفیت زندگی بیماران تأثیر نداشته و بار بیشتری به مراقبت‎کنندگان اعمال می‎کند. معیار پاتولوژیکی PD تحلیل رفتن اعصاب دوپامینرژیک در SNPC و اندامک‎های اتوزوفیلیک (اندامک‎های Lewy) در نرون‎های باقیمانده می‎باشد که علت اصلی کمبود دوپامین در گانگلیای بازال می‎باشد. مکانیسم‎های دقیق پاتوزنیک این بیماری به طور کامل درک نشده است. تئوری‎های اخیر با توجه به PD به عنوان بیماری چند کارکردی شامل عوامل ژنتیکی و محیطی بوده که اختلالات میتوکندری و استرس اکسیدی نقش مهمی در پاتوژنیز و پیشرفت PD دارد. درمان PD چالش برانگیز بوده و استراتژی‎های درمانی موجود تنها می‎توانند علائم بالینی را کاهش داده ولی نمی‎توانند از پیشرفت بیماری جلوگیری کنند.

ویتامین‎ها فرآورده‎های بیواکتیو با خواص آنتی اکسیدانی هستند که برای حفظ عملکرد حاوی ارگانیسم‎های انسان ضروری می‎باشند. ویتامین‎های ضروری را نمی‎توان بصورت برون‎زاد در ارگانیسم سنتز کرد ولی باید از طریق غذا تامین شوند. کمبود ویتامین‎ها در نوزادان و سالخوردگان شایع می‎باشد. ویتامین‎ها به ویتامین‎های حلال در چربی (ویتامین A، D، E و K) و حلال در آب (ویتامین B و C) تقسیم می‎شوند. دسته اول به گیرنده‎های بسته سلولی متصل شده و به بیان ژن‎های خاص تاثیر دارند. دسته دوم کوفالتور آنزیم را تشکیل داده و به فعالیت آنزیم تاثیر می‎گذارند.

تحقیقات بالینی رابطه قطعی بین خانواده ویتامین‎ها و PD را نشان داده است. خواص آنتی اکسیدانی ویتامین‎ها و عملکرد بیولوژیکی تنظیم بیان ژن برای درمان PD موثر می‎باشد. شواهد نشان می‎دهند که مکمل‎های مناسب ویتامین‎ها می‎تواند وقوع PD را کاهش داده و علائم بالینی را بهبود بخشد. مکمل‎های ویتامین‎ها درمان موثری برای PD است. در این مقاله به بررسی همبستگی بیولوژیکی بین ویتامین‎ها و PD و مکانیسم‎های پاتوفیزیولوژیکی پرداخته و پتانسیل درمان ویتامین‎ها را برای PD مورد بحث قرار می‎دهیم.